Dit is een blog die niemand gaat lezen. Om 5 redenen.

World Supporter Nelleke

Reden 1 - “Schat, als je niets hebt te vertellen, hoef je niet te bellen volgens mij.” (Naar Huis – A&dM)

Er zijn ontelbare redenen om te bloggen, helemaal als je op reis ben (geweest): omdat je dan niet door iedereen persoonlijk lastig wordt gevallen op facebook met “Hee, hoe is het nou?”, omdat het je helpt om plaats te maken in je hoofd, omdat je er een prijs mee kunt winnen, omdat je dan iets te doen hebt als de verveling tussen het reizen door toeslaat, omdat alles (inclusief bloggen) zo interessant is, omdat je het aan je moeder hebt beloofd, omdat reizigers dat nu eenmaal doen (?) of omdat je laatste verhaal alweer twee en een halve dag geleden was. Allemaal goed, maar allemaal waardeloos als je die ene vraag niet met “ja” kunt beantwoorden: heb ik eigenlijk wel iets te melden? (Bij voorkeur is dat dus iets waar anderen mogelijk ook in geinteresseerd zouden kunnen zijn, maar daarover later meer.)

En als je niets te melden hebt, ga daar dan niet over bloggen! (?) Hier spreekt iemand die het ongelofelijk vindt dat een lied met de tekst “Today I don´t feel like doing anything, I just want to lay in my bed” over de hele wereld zo hoog gewaardeerd wordt. Anyway, dat dus.

Reden 2 – Titel: dit is een blog die niemand gaat lezen

Ja, als je het zó letterlijk stelt, is het ironisch genoeg juist wel waarschijnlijk dat er mensen zijn die nieuwsgierig zijn naar je verhaal. Maar dames en heren, zelfs als je wel iets te vertellen hebt: “Mijn dagelijkse leven” of “Statiegeldflessen”, daar zijn maar even weinig mensen benieuwd naar als naar “Kamer opgeruimd”,  “Mijn konijn”, "Het is winter" of "Dagboek". (Behalve dan misschien je moeder, maar dat telt niet.)

Als je wil dat mensen je verhalen lezen, denk dan iets langer na over een titel die de aandacht trekt, én iets over de inhoud vertelt. Dat is leuk (ook om te doen dus :D).

Reden 3 - Belangrijk detail: onbelangrijke details zijn… juist. Onbelangrijk.

Ja, dat je om zeven uur opstaat, een boterham met Nutella of jam eet en dan meestal twaalf minuten op de bus moet wachten (maar soms ook elf. Of dertien.), is zonder twijfel iets wat in je dagelijkse leven gebeurt. Maar het is ook zonder twijfel iets wat niemand interesseert.

Sta op wanneer je wil, ontbijt met een garnalencocktail, gefrituurde sprinkhanen op anderhalf sneetje roggenbrood met kruidenkaas en een frappuchino, en ga op een kameel of op een skateboard naar je werk, maar meld dat alleen even als dat iets toevoegt aan je verhaal. Zo niet, dan is er echt niemand die de namen wil weten van de mensen die op je feestje waren, of dat je iets vergeten was en weer terug moest om het te gaan halen of dat je je veters moest strikken. Echt niet. Zelfs je moeder niet. (Hoewel… :P)

Reden 4 – Een béétje creatief mensen! En er is geen kunst aan.

Nijntje ging naar het park. Er waren daar heel veel mensen. Nijntje speelde met de bal en was blij. Ze vond het fijn in het park. Maar toen ging het regenen en moest iedereen naar huis.

Ja, zelfs als je verdwaalt in de jungle, een week planten eet en met roofdieren vecht en dan gegijzeld wordt door een inheemse indianenstam die net op het punt staat je ritueel te offeren als er ineens een agressieve apenkolonie opduikt die iedereen wegjaagt, waarna je gevonden wordt door een gepensioneerde medicijnman met Wifi op zijn telefoon… zelfs dan is je verhaal slaapverwekkend als je het in Jip en Janneke taal vertelt.

Ik bedoel, zelfs een blog over bloggen (niet echt een heel spectaculair onderwerp :P) kun je enigszins verteerbaar maken als je een beetje je fantasie en een paar bijvoegelijke naamwoorden gebruikt. Ok, die medicijnman met wifi is misschien een geval van overcompenseren, maar je weet wat ik bedoel…

Reden 5 – Ordem e progresso! Eeehm… waar was ik gebleven?

Ordem… inderdaad. Creativiteit, fantasie en originaliteit zijn essentieel, maar houd het wel enigszins creatief-georganiseerd, tenzij een hak-op-de-tak-vorm een functie heeft natuurlijk. Organiseer je verhaal in je hoofd of op papier voor je begint te schrijven. Het is nogal vermoeiend (en omdat de meeste mensen lezen om te ontspannen, dus niet leuk) om je als lezer de hele tijd af te vragen wat dát er nou weer mee te maken heeft, of waar het hele verhaal eigenlijk over gaat. Structureren, dames en heren! Want tussen het schrijven en publiceren van een stuk zit het grootste werk: nog even tien (of twintig) keer overlezen, héél veel wegstrepen, de zinsbouw en volgorde van alinea´s omgooien en woorden wisselen, zodat het gemakkelijk leest en alles een betekenis heeft in de context. Weet iemand trouwens of er evenveel suiker in een baby-banaan zit als in een gewone banaan, of maar de helft? Nee? Never mind…

… e progresso! Oefening baart kunst geldt ook voor bloggers! Schrijven maar dus! (Bueno, als je iets te melden hebt uiteraard :P)

En als nou blijkt dat dat toch niet helemaal je ding is? Dan zijn fotoboeken, theezakjes- of postzegelverzamelingen of gewoon je persoonlijke herinneringen in je hoofd (die je hoe dan ook sowieso op geen enkele manier écht kunt overbrengen omdat ze gevangen zitten in de Wereld van de Ervaringen) ook heel mooie en waardevolle reisverslagen.

Groetjes van een collega-blogger/reiziger/vrijwilliger :D

Addendum: Reden 6 – Van Dale kromt zijn tenen en draait zich om in zijn graf

Een persoonlijke zesde reden om een blog niet (verder) te lezen: het gebruik van "speeld" en "gespeelt", en “jouw” (aaaargh!) en “hun” waar dat niet moet (mag!)… Ff taals- (gheghe) en spellingscheckuuhhh!

Iets wat ook nogal afleidt, maar wel vaak ongewild het meest vermakelijke is van het hele verhaal, is het letterlijk naar het Engels vertalen van Nederlandse woorden en uitdrukkingen: “I stand up early” (vroeg opstaan), of “that really hit me” (dat raakte me echt), of op zijn Louis van Gaals: “that was another cook” (andere koek :D). Nederlands is prima als je het anders ook eigenlijk allemaal niet zeker weet!