De Nederlandse overheid wil, net als veel andere landen, dubbele nationaliteit tegenwoordig zoveel mogelijk beperken.

• De enkelvoudige nationaliteit is al sinds de negentiende eeuw het uitgangspunt van de Rijkswet op het Nederlanderschap.
• Voor wie Nederlander wil worden, geldt een verplichting om de oorspronkelijke nationaliteit op te geven.

Tegelijkertijd is er een sterker wordend tegengeluid waarbij het aanhouden van de Nederlandse nationaliteit (als "eerste" of "tweede" nationaliteit) wel mogelijk moet zijn, ook al word je verplicht de nationaliteit van het land waar je je vestigt aan te nemen. Juist om nationaliteitsproblemen voor de vele Nederlanders die zich elders gaan vestigen, al dan niet tijdelijk, te voorkomen.

Meer recente ontwikkelingen in het Nederlandse nationaliteitsrecht:

• Sinds 2014 wordt de 2e (of volgende) nationaliteit niet meer opgenomen in de bevolkingsregistratie. Heb je naast de Nederlandse nationaliteit ook een 2e nationaliteit? Dan komt die 2e nationaliteit niet meer in het bevolkingsregister als je je (weer) in Nederland laat inschrijven.
• Er wordt sinds 2017/2018 gewerkt aan nieuwe wetgeving rondom (dubbele) nationaliteit. Je kunt je voorstellen dat het aanpassen van wetgeving rondom dit onderwerp complex is, meerdere lagen kent en dus vrij traag verloopt, óók gezien de uiteenlopende meningen in de Nederlandse politiek en allerlei belanghebbenden.
• Ook de Brexit (het uittreden van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie) geeft een nieuwe dimensie aan de nationaliteitsdiscussie. Opties worden onderzocht ter verruiming van de mogelijkheid van het bezit van meerdere nationaliteiten voor aankomende eerste generatie emigranten en immigranten (zij die zélf naar het buitenland verhuisd zijn). Gelijktijdig komt er dan voor volgende generaties (kinderen van die emigranten en immigranten) een verplicht keuzemoment, dat daadwerkelijk leidt tot het behoud van niet meer dan één nationaliteit.
• In 2019 is er door het Europees Hof van Justitie uitspraak gedaan, naar aanleiding van drie zaken waaronder het arrest Tjebbes, waardoor de rechter per individueel geval kan gaan toetsen of het redelijk is dat iemand zijn paspoort is ontzegd zodra de periode van tien jaar verblijf in het buitenland voorbij is. De kern van de uitspraak draait om de vraag of het zomaar kan dat iemand, met het (al dan niet onbedoelde) verlies van het Nederlanderschap, daarmee ook automatisch zijn Europees burgerschap verliest. 
• Rechters krijgen met deze uitspraak dus de mogelijkheid om de redelijkheid van het verlies te gaan toetsen.
  • Het zou kunnen zijn dat rechters door deze uitspraak anders gaan toetsen wanneer iemand nog volledig Nederlands is, nog voldoende Nederlands spreekt, familie in Nederland heeft die hij regelmatig wil bezoeken of bijvoorbeeld plannen heeft om te gaan studeren of werken in Nederland of elders in Europa.
  • Ook zouden rechters bijvoorbeeld anders kunnen gaan toetsen waneer je nét nét na de termijn van tien jaar te laat bent met het verlengen van je paspoort, of wanneer je als kind je Nederlandse nationaliteit bent verloren omdat je ouders vergeten zijn hun Nederlandse nationaliteit tijdig te verlengen binnen de termijn van tien jaar.
• Er komst steeds meer aan het licht dat de informatievoorziening vanuit de overheid rondom dubbele nationaliteitskwesties te kort schiet. Er wordt gediscussieerd over de vraag of de overheid haar Nederlande burgers in het buitenland niet actief zou moeten gaan informeren bij dreigend verlies van het Nederlanderschap. Daarnaast blijkt dat veel ambtenaren, in en buiten Nederland, foutief voorlichten door gebrekkige kennis van de wetgeving. Deze fouten hebben soms flinke vertragingen tot gevolg in het proces van verlengen van het paspoort, waardoor Nederlanders volledig onbedoeld hun Nederlanderschap zouden verliezen.